ආත්මීය සරදම

“සිහින් සර
මඳ පවනෙ - 
තුරුලේ වෙලී.....
සඳ සිහිළ 
අහිමි නම් - 
නුඹගෙන් බිඳක්......

දුර ඈත 

අම්බරයෙ 

පායා දිලී............. 

විහිදන්න 

මගෙ ලොවට 

සඳ රැස් පොදක්.....”

හෙමි හෙමින් -පද ඇහිඳ 
ලියූවද-පෙම් කවක්....
නුඹෙ හිතට - ළං වෙන්න 
නොමැත මට - හිමි කමක්.....

සිතට සිත - දඟ කරන 
ළතැවුලේ - රඟහලක්......
නුරා පෙම්- සුසුම් අපෙ 
ආත්මගත - සරදමක්.......

නුඹ ළඟට - ළංවෙන්න 
සිතූවත් - හැම රැයක.....
හිත කියයි - නුඹ දුරයි 
නොගිනි හැකි - දිගන්තෙක.......

පුරා විත් - පාරමී 
හමු වන්න - යළි වරක්.......
සැඩ සුළං - ගිනි මැදින් 
සේම මහ - ජල කඳක්.....

හමු වුනත් - සරසමින් 
මුව පුරා - සිනාවක්........
නොවේවිද ?අපේ පෙම 
සදා රූ - කැටයමක්......💙💛💜💚

පිතු සෙනේ..

ගිනියම්ව අව් කට්ටෙ
රත් වෙච්ච වැලිමත්තෙ...
පිය මනින විට දුරක් ;

පිස හමන සුළංරැළි
සමඟ අතිනත් බැඳන් ,,
නුඹෙ පුසුඹ මට දැනේ
මේ දිවෙන මාවතේ ....

නුඹේ ඩා බිඳු වලින්
ගැබ්බරවු වෙල්යාය,,
අත වනයි හිනැහෙමින්
ඉසිඹුලන්නට මඳක්.....

තියෙන්නැති ඔය හිතේ
සිතුවිලිත් කප්පරක්,,
සතුටු කරමින් මසිත
මවන්නට සුරපුරක්.....

වකගැහුණු ලණු ඇඳේ
සුයාමෙක ඇලවෙලා,,
නිවූ හැටි විඩාගිනි
කිමද? මේ වෙනස් වෙලා...

සිනිඳු සුදු යහන් මැද
හිඳී ඔබ හුදෙකලා,,
සුසුම්ලයි ලණු ඇඳත්
ගෙයිමුල්ලෙ තනිවෙලා.....